Bu gün yine biraz tuhaflaştım sanırsam. Eski ye döndüm canım hiç bir şey yapmak istemedi. En son bağımlıların yaptığı gibi kendimi bir animeye attım.Ne güzel oturmuş izlerken facebook ta gelen bir paylaşımla yine sevgiyi, sevmeyi düşünmeye başladım.Yaştan mıdır yoksa bu aralar bilgisayardan sıkılmadan mı kaynaklanıyor bilmiyorum sürekli tuhaf şeyler düşünür oldum.Neyse fazla konudan sapmadan kestirmeden konuya dönelim en iyisi.
Ben bir sevdiği olmayanları elektronlara benzetiyorum. Öyle boş boş dolanıyoruz etrafta. Herhangi bir amacımız olmadan. Yine de sürekli bir çekirdek arayışımız var her ne kadar kendimize itiraf edemesek te. Öyle bir çekirdek ki bizi kendisine çekecek. Karşı koyacağız direneceğiz ama yine de onun etkisine girmekten kendimizi alamayacağımız bir çekirdek. Başka çekirdekleri falan gözümüz görmeyecek. Sadece onun etrafında olmak evrende var olmak yetecek bize. Bazen sıkılıp pes etsekte ayrılmaya gücümüzün yetmeyeceği bir çekirdek. Sürekli etrafında dönerken zamanın nasıl geçtiğini anlayamayacağım, o dönme hareketini sanki var olduğumdan beri yapıyor ve yok oluncaya kadar da devam edecekmişim gibi yapacağım bir çekirdek. Üzerimde ki tüm yükümle o ait olacağım tek yer olacak o çekirdek.
Aynı zamanla çekirdekte kazanacak bu işten. Eğer elektron ile çekirdek böyle bir bağ kurarsa işte o zaman atom olacağız. Evrendeki en mutlu atom. En kararlı atom.