Ya bu aralar acayip hissediyorum. Gerçi ben hep böyle hissediyordum. Ama bu aralar daha çok yani, sanırım nedeni işimde mutsuz olmam. İş yeri artık eskisi gibi gelmiyo bana. Takır takır kod yazmak istiyorum. Böyle klavye sesinden başka bişey çıkmasın istiyorum, ama olmuyo, kuruma güvenim de azaldı zaten, iş arkadaşlarımda sürekli neden neden diye soruyorlar, anlatamıyorum. "Bişey yok" diyorum ama aslında birşey yok. Ya da birçok şey var, birikiyor işte ne biliym. Ünlü bi adam vardı ismini hatırlayamadım, şöyle demiş: "There is no big problem, there are a lot of small problems". sanırım öyle bişey. Sıkılıyorum sıkılıyorum, sonra saçmalıyorum.
Heh tam konudan uzaklaşırken son cümleyle son anda tutundum yine konuya. "saçmalıyorum" da kalmıştım. Ya böyle iş yerinde, işe gelirken veya işten giderken (başka bişey yok zaten hayatımda =)) ellerimden ateş çıkarabiliyormuşum gibi hissediyorum. O kadar gerçekçi bişey ki, ellerim ısınıyo bu ayazda :) Avcumu kaldırıyorum yukarı doğru sonra biraz sıkıyorum kendimi, ağzımla da "vuuu", "fuwww" gibi saçma saçma sesler çıkarıyorum, sonra oluyo, önce küçük bi kıvılcım, tam avcumun ortasında, sonra büyüyo büyüyo ve bir ateş topu oluyo, takriben küçük bir kavun kadar :D sonra kimseye zarar vermek istemediğim için, gökyüzüne doğru fırlatıyorum. İnşallah yanlış yerlere düşmez, yangın falan çıkmaz.