Merhabalar efenim.
Ben! Durup durup kürkçü dükkanına dönen tembel tilki. Bırakıyorum, bırakamıyorum. Sürekli dönüp dolaşıp yine buraya geliyorum. Bir süre önce ölmedim ama yaşadığımda söylenemez. Atomundan kopartılmış elektron gibiyim. Ortada öyle boş öyle amaçsız. Hani canınız bir şey çeker ne olduğunu bilmezsiniz ya. Dolaba bakar bakar ama aradığınızı bir türlü bulamazsınız. Şu an öyle bir durumdayım.
Şikayet edecek milyon tane sebep, şükredecek milyon tane sebep, yapacak milyon tane iş. Yine de yapasım yok. Eskiden oyun oynardım düşünmeden. Onu da yapamaz oldum. Oyunlar artık o kadar cezbetmiyor beni. Sadece zamanı geçirip bir sonraki güne geçmek istiyorum. Mutlu değilim, mutsuz da değilim. Gülmüyorum ama ağlamıyorum da. Zamanımı harcamak için youtube' u tavaf ediyorum. Manga, mahwa, novel sitelerini arıyorum yüzlerce bölümü olan. Gün bitip göz kapaklarım artık dayanamayınca ise sızıyorum. Yaptığım işler, yazdığım kodlar, ürettiğim fikirler artık cazip değil. olsa da olur olmasa da olur havasındayım. Hevesle başladığım projelerim bile bu halede. En çok yolda düşünüyorum. Uyuyamadığım veya kitap okuyamadım zamanlarda. Bu düşünmek plan kurmak, kendimle konuşmak daha da yoruyor beni. meliyim, malıyım dediğim cümlelerden kurtulamıyorum. Bunların sayısı arttıkça daha da kaçıyorum.
Kaçtıkça kapatıyorum kendimi. Kapatım kızıyorum kendime. Kendi kendimi suçlu bulup müebbetimi veriyorum. Bazen isyan ediyor içimdeki ne ise bilmiyorum. Kolayca bastırılıyor yine ben tarafından o isyanlar. Eskisi kadar okuyamıyorum da. Beni çağıran kitaplar artık harflerin yan yana durduğu yığınlardan ibaret geliyor.
Oturup düşününce dünya cazip, yapabilecek, yapılırsa güzel olacak zirilyon tane şey bulabilirsin. Yada bilmiş bir tavırla psikologların yaptığı gibi tavsiyeler verirsin. Yine de içindeki alev eğer eskisi gibi yanmıyorsa bir anlamı yok. Kötü bir adamsın. dünyayı ele geçirmek, yok etmek istiyorsun. Önünde de tüm dünyayı yok edecek bir buton. Basmıyorsun. Basmak istemiyorsun. Uğraşmak istemiyorsun. Sebebi, nedeni yok. Açıklayamıyorsun. sadece artık istemiyorsun.
Yazılar için bile uğraşmıyorum artık. Önceden kılı kırk yazarak yazdığım bu yazılar, şimdi çok daha zor. Kafamı toplamak kendimi ifade etmek daha zor geliyor. Özellikle de şu an ki savunduğum yada ifade ettiğim şeyi 1 saat sonra ilk önce mantıksız bulup sonra tersini savunmaya başlayacağımı düşününce.
İnsanları tanıdıkça, onlarda mantık aradıkça uzaklaşıyorum. Ya her zaman yaptığım gibi ben basit bir şeyi çok karmaşık düşünüyorum ya da insanlar benim basit sonuçları olduğunu gördüğüm şeylerin altında milyonlarca anlam arıyor. En acısı bir sürü makale okuyup, bir sürü video izleyip sorunun kendinde olduğunu bilip yine de bişi yapamamak.
Bazen diyorum ne yaptın bunu değiştirmek için. Diyorum şunu yaptım, şöyle yapmaya çalıştım, bunu yapmaya çalıştım anlamadılar. Sonra yapmayı bıraktım. üstelemeyi, savunmayı bıraktım. Çocukken içimde olan beni gece gündüz koşturan, sürekli bişiler kurcalatan o alevim yok. Sürekli bişiler deneyen, ayrıntıda gizli şeytanın ayrıntısında gizli şeytanı arayan ben yok. Sürekli gülen, saçmalayan ben yok. Ejderhaları ile meydanda tur atmak isteyen, adliye sarayının önündeki boşlukta ejderha inişi için uygun yer arayan ben yok.
Kafamda sanki milyonlarca kağıt parçası var ve yanıyorlar. Anlık olarak birine denk geliyorum üzerinde yanarken bir kaç şey görüyorum, okuyorum. püff. sonra diğeri, sonra diğeri. hepsini okmalıyım, hepsine bakmalıyım ama bir tarafında yanıyorlar zaten neden uğraşıyorsun diyor. Bazen onları okumaktan kaçıyıroyum dışarıyı. Bazen dışarıyla konuşurken okumadığım o kağıt parçalarının vizdan azabından. Gün geçtikçe kendimi daha fazla kaybediyor, kendime daha fazla yalan söylüyorum. Kalbimin, yada beynimin içinde bir yerlerde gerçekten istediğim bişi var mı? Yeniden o alevi yakabileceğim bir kıvılcım var mı?
bilmiyorum. bilmedikçe boş veriyorum. boş verdikçe tembelleşiyorum. Kısır döngümüz ve yazımıda böyle devam ediyor... Şu yazıyı yazabilmek için 3 ay uğraşmışım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
hmm