Yine ihanet ettim sana. Kendimi oyunlara, dizilere, animelere, mangalara verdim. İhmal ettim, unuttum seni. Artık kusuruna bakma bu ihtiyarın. Yaşının getirdiği bunama ile unutuyor bir çok şeyi. Eskiden de unutkandı ama artık daha fazla. Geçen zaman zarfında kendi adıma çok bir değişiklik olmadı. Biraz daha yaşlandım. Belki biraz daha tuhaflaştım. Biraz daha insanlardan uzaklaştım. Biraz daha ejderhamı bulmaya olan inancım kayboldu.
Eskiden canım sıkılınca şıp die damlıyodum buraya. Şimdilerde ise kitaplara ya da uykuya adıyorum kendimi. Nedense bir şeyler üretmek istemiyorum. Düşümek, toplamak, düzenlemek, yazmak zor geliyor artık. Zaten öyle ahım şahım da yazmıyorum ama olsun.Sende de pek bi değişiklik yok. Ormandaki kırmızı başlıklı kızın anneannesinin bile kapısını kurt çalıyo ama buraya bi ben geliyorum. Ha şikayetçi değilimde iste unutuyorum sonra. Hayattamıydın, en son ne zaman yazdım hatırlayamıyorum.Birde yazmak zor iş be. Aklından geçirdiklerini başkasının anlayacağı kelimelere dökmek. Zor ama rahatlatıcı.Şimdilerde hep eski blogerlere bakıyorum. Çoğu tükkanı kapatmış. Kimsinde yıl olmuş bişi yok. Onlar varken zaman iyi geçiyordu. Her gün bu gün şu güncel veriyo. Bu ay bu verecek diye takip ediyordum. Onların anlatacakları hikayeler, başlarından geçenler sanki yıllardır görmediğim bir arkadaşımın başına geliyormuşcasına okuyordum. Gizli bir büyüsü vardı o zamanlarda blogların. Şimdi videolardan, sosyal ağlardan fırsat bulupta bir şey okuyorlar mı merak ediyorum. Sırf bu nedenlerden kapatmıştım sosyal ağları. Geri açmak durumunda kaldım iz üzerindeyken ama tekrar kapatırım büyük ihtimal. Fark bile etmeden kayboluyorsun içlerinde.
Aman neyse eli günü bırakıp biz kendi işimize bakalım. Ne diyorduk sana mazeret sunuyordum nie gelmedim, iki kelam etmedim die. Saçmalıyorum çoğu zaman. İşle uğraşmadığım yada biri bişi vermediği zaman yapacak bir şey bulamıyorum, bulsam bile bahanelerle kendimi o işten uzaklaştırıyorum bir şekilde.Önce bi bölüm izleyim sonra, önce bi bölüm okuyayım sonra, önce bi oyun oynayım sonra diye diye. O yapmak istediğim uğraşlar, aldığım kararlar puff deyip uçuyor. Sende bu kararlar kısmındasın işte.
Bununla merhaba diyelim yeniden. dönücem ama.
Eskiden canım sıkılınca şıp die damlıyodum buraya. Şimdilerde ise kitaplara ya da uykuya adıyorum kendimi. Nedense bir şeyler üretmek istemiyorum. Düşümek, toplamak, düzenlemek, yazmak zor geliyor artık. Zaten öyle ahım şahım da yazmıyorum ama olsun.Sende de pek bi değişiklik yok. Ormandaki kırmızı başlıklı kızın anneannesinin bile kapısını kurt çalıyo ama buraya bi ben geliyorum. Ha şikayetçi değilimde iste unutuyorum sonra. Hayattamıydın, en son ne zaman yazdım hatırlayamıyorum.Birde yazmak zor iş be. Aklından geçirdiklerini başkasının anlayacağı kelimelere dökmek. Zor ama rahatlatıcı.Şimdilerde hep eski blogerlere bakıyorum. Çoğu tükkanı kapatmış. Kimsinde yıl olmuş bişi yok. Onlar varken zaman iyi geçiyordu. Her gün bu gün şu güncel veriyo. Bu ay bu verecek diye takip ediyordum. Onların anlatacakları hikayeler, başlarından geçenler sanki yıllardır görmediğim bir arkadaşımın başına geliyormuşcasına okuyordum. Gizli bir büyüsü vardı o zamanlarda blogların. Şimdi videolardan, sosyal ağlardan fırsat bulupta bir şey okuyorlar mı merak ediyorum. Sırf bu nedenlerden kapatmıştım sosyal ağları. Geri açmak durumunda kaldım iz üzerindeyken ama tekrar kapatırım büyük ihtimal. Fark bile etmeden kayboluyorsun içlerinde.
Aman neyse eli günü bırakıp biz kendi işimize bakalım. Ne diyorduk sana mazeret sunuyordum nie gelmedim, iki kelam etmedim die. Saçmalıyorum çoğu zaman. İşle uğraşmadığım yada biri bişi vermediği zaman yapacak bir şey bulamıyorum, bulsam bile bahanelerle kendimi o işten uzaklaştırıyorum bir şekilde.Önce bi bölüm izleyim sonra, önce bi bölüm okuyayım sonra, önce bi oyun oynayım sonra diye diye. O yapmak istediğim uğraşlar, aldığım kararlar puff deyip uçuyor. Sende bu kararlar kısmındasın işte.
Bununla merhaba diyelim yeniden. dönücem ama.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
hmm